Άλλαξε τις λέξεις, άλλαξε τη ζωή σου!

Είναι τόσο απλό να πείσεις
τους άλλους γι’ αυτό που πιστεύεις… 
Είναι τόσο απλό να τους κερδίσεις. 
Δε χρειάζεται περίσσιες γνώσεις
ούτε πανεπιστημιακά πτυχία. 
Θέλει λίγη φαντασία και πάνω
απ ‘όλα να είσαι αληθινός!

                     Γιά "να λέγονται τα πράγματα με τ' όνομά τους"

Η Αγία Γραφή γράφτηκε από περίπου 40 ανθρώπους σε διάστημα 1.600 ετών. Μερικοί από αυτούς χρησιμοποιήθηκαν για να γράψουν περισσότερα από ένα βιβλία της. Στην πραγματικότητα, η Αγία Γραφή αποτελεί μια μικρή βιβλιοθήκη
66 βιβλίων. Περιέχει τα 39 βιβλία των Εβραϊκών Γραφών, τα οποία πολλοί αποκαλούν Παλαιά Διαθήκη, και τα 27 βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών
Γραφών, τα οποία συνήθως αποκαλούνται Καινή Διαθήκη.

ΧΩΡΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΕΔΑΦΙΑ

ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ;

Η Αγία Γραφή λέει ότι είναι “ο λόγος του Θεού”
και ότι ο Θεός «δεν μπορεί να πει ψέματα».

Λέξεις και φράσεις από την Αγία Γραφή
στην Ποντιακή διάλεκτο

Εί (η) το όνομα Κυρίου = Θεέ μου, βοήθα.
«Ει το όνομα Κυρίου, μη φογούστουν παιδία, σύρτε το κωπίδ’
θα ευρήκομε το λιμάν».
Αρχή της ευχής « Είη το όνομα Κυρίου…».


Τ’ εμόν, τ’ εμά, τ’ εσόν, τ’ εσά = ο δικός μου, τα δικά μου,
το δικό σου, τα δικά σου
«Τ’ εμόν ο κυρ’ και τ’ εσόν η μάννα αδελφοπαίδα είναι»,
«Τ‘ εμά τ’ εσά και τ’ εσά τ’ εμά, θα πορεύκουμεσ’, ξάϊ μη φοάσαι».
(το σον στην ποντιακή έγινε τα’ εσόν…)
Ιωάννης 17/10: «Τα εμά πάντα σα εστί και τα σα εμά»,
« Ο λόγος ον ακούετε ουκ εστίν εμός»14/24,
«Ο λόγος ο σος η αλήθεια εστίν» 17/17.


Τ’ εμέτερον, τ’ εμετέρ’, τ’εσέτερον, τ’ εσέτερα=
το δικό μου, οι δικοί μας, το δικά σας, τα δικά σας.
«Ηχή, τ’ εμέτερα και τ΄εσέτερα τα κορίτσα ους να σκών’ νε τα’
έναν το ποδάρ’, τ’ άλλο τρώει α ο λύκον», «Εσύ λες, και τ΄εμέτερον
η Παλάσσσα πέραν βρέχ’»,.

Εξ όλιας καρδίας = με την ψυχή μου..
«Εξ όλιας καρδίας λεγ’ατο, εμέν την ορφανέσσαν ποίος κλαινίζ’ να
κλαίει η ψη ατ’», «Εξ όλιας καρδίας παρακαλώ σε Θε’ μ’ δος ατον
την είαν ατ’ και το καλόν την καρδίαν ατ’».
Μάρκος 12/30: « ..και αγαπήσας Κύριον τον Θεόν σου
εξ όλης της καρδίας σου…».
Η τιμή τον τιμημένον = η τιμή σε κείνον που κάνει έργα τιμής.
«Είδες; Έρθεν ο αφέντα μ’ ο Χατζη –Γιώργης ας σο Πουλανζάκ,
και όλ’ αν’ επήραν ατον. Η τιμή τον τιμημένον, πουλί μ’ αέτσ’ έν».

Εβγάλλω τ’όνομαν… = βγάζω τ’ όνομα…κακοφημίζω.
«Μ΄εβγάλλετε τη κοριτσί τ’όνομα, αμαρτίαν έν’».
«Αδικα και παράβουλα έβγαλαν τ’ όνομαν τη παιδά».
Λουκάς 6,22: «Μακάριοι έστε, όταν μισήσωσιν υμάς και…
εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν…».


Βάφτω το ψωμίν (σο ζωμίν, σο γάλαν…) = βουτώ το ψωμί.
«Τ’ευλογημένον το χαψοζώμ’, βάψον –βάψον το ψωμίν,
φα – γόμωσον την κοιλία σ’».
Ιωάννης 13/26 «Εκείνος έστιν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω».


Από το νυ η αποτονύ = από τώρα και στο εξής.
«Αρ’ εγώ το έρρουζε με είπα σε, αποτονύ ήνταν θελτς ποίσον»,
«Εσύ αέτς κ’εποίκες με; Αποτονύ άλλο κανάν κι πιστεύω»”.
«Συχώρα με, αποτονύ ήνταν λές με θα φτάω, άλλο ας‘ σην βουλή
σ’ κ’εβγαίνω».
Πρόκειται για την φράση της ευχής
«...από του νυν και έως του αιώνος».


Σκοτία = σκοτάδι, σκοτίδα.
«Σκοτία – πίλαση έτον», « Την ευλοϊα σ’ Δέσποινη, της νυχτός σκοτία,
την ημέρα πα΄σκοτίαν, κανείς κ ‘εμοιάζ’ μας, να σαν εμάς».
(Ευτράπελη προσφώνηση προς γυναίκα άσχημη και μαύρη).
Αντίθετα: «Φως ποίσον», λάμψε με τα κάλλη σου.
Ιωάννης 6.17: «Σκοτία ήδη εγέγονει και ουκ εληλύθει προς
αυτούς Ιησούς».


Ρούζω =πέφτω, ρίχνω καταγής
«Αετσ’ πως ερρούξεν, άλλο να σκούται κ’εν»,
«Ναίπαι, μη φογάσαι,ντος, ρούξον ατόν κα».
«Είδα τον, πολλά ρουγμένος εν’ σην είαν ατ’».
Η Γραφή: «Όπου αν καταλάβη ρήσσει αυτόν και αφρίζει και τρίζει
τους οδόντας αυτού» Μάρκος, 9,12.


Αφορίζω = θέτω κάποιον έξω από τον κύκλο της ανθρωπιάς,
της τιμής, απομονώνω, εξωκκλησιάζω.
«Ναι παι, εσύ άνθρωπος κι θα ίνεσαι, α φτάς με και αφορίζω σε»,
«Χάσον ατόν τον σκύλλον, ατόν ο Δεσπότ’ς εφώρτσεν ατόν»,
«Ν’ αηλί εμάς γάρη. Το παιδίν εμούν να νόμον έχ να πίστ’,
αφωρισμένον εξέβεν».
Με τον καιρό η λέξη «αφορισμένος» πήρε και τις έννοιες: ικανός,
τετραπέρατος.
«Αφορισμένος, σκύλλ’ υιός εν ο γαμπρό μ’,
όλα εβγαίνε ας’ σο χερ’ν ατ’», «Αφωρισμένος τραγωδάνος εν»
Η Γραφή: «Και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων, ώσπερ ο ποιμήν τα
πρόβατα από των εριφίων» Ματθαίος
«Ότε δε ήλθον, υπέστελλε και αφώριζεν εαυτόν...»,
Παύλος προς Γαλάτας 2/12.





Ποιός προκαλεί όλα τα κακά λοιπόν
επάνω στον ταλαίπωρο πλανήτη μας;  

 Οτιδήποτε κακό και αν συμβεί επάνω στον πλανήτη μας,
όλοι διερωτώνται:

• Γιατί; Ποιος φταίει;
• Γιατί αρρώστησε το παιδί μου;
• Γιατί πάθαμε αυτό το ατύχημα;
• Γιατί έγινε σεισμός και σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι;
• Γιατί γίνονται πόλεμοι;

Τα κακά στον κόσμο μας συνεχίζονται και συνεχώς
επαυξάνονται και κανείς δε βρίσκει τον αίτιο που τα δημιουργεί.

Ο πιο εύκολος κατηγορούμενος για το φτωχό μυαλό του ανθρώπου,
είναι ο… Θεός!

Μάλιστα πολλοί χρησιμοποιούν την “ενοχή” του Θεού για να αποδείξουν
ότι, ή δεν υπάρχει καθόλου, ή υπάρχει και είναι κακός, ή όλα είναι ζήτημα τύχης,
οπότε δε φταίει κανείς αλλά μόνον η τύχη μας.

Ο Λόγος τους Θεού όμως, μετά από συστηματική έρευνα που έγινε,
βλέπουμε ότι δεν παραδέχεται ότι ο Θεός προκαλεί κακό στον κόσμο
και στον άνθρωπο τον οποίο έπλασε και τον τοποθέτησε στο αξιοθαύμαστο
αυτό πλανήτη που λέγεται γη, και του εξασφάλισε όλα τα απαραίτητα καλά
για να ζει άνετα και με όλες τις όμορφες απολαύσεις.

Αντιθέτως δηλώνει:

«Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη ότι από του Θεού πειράζομαι,
διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών και Αυτός ουδένα πειράζει»
 [Ιάκωβος α:13].

Μάλιστα ο Λόγος του Θεού μας βεβαιώνει ότι όλα τα καλά προέρχονται από το Θεό:

«Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον, είναι άνωθεν,
καταβαίνον από του Πατρός των φώτων εις τον οποίον δεν
υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής» [Ιάκωβος α:17].

Όλα τα καλά μας έχει εξασφαλίσει ο Θεός και Πατέρας μας επάνω στη γη,
και ακόμη έστειλε τον Υιό Του και Λόγο Του, για να μας διδάξει και να μας
αποκαλύψει ότι εμείς δεν μπορούσαμε να ανακαλύψουμε με τις επιστήμες
μας και τις μελέτες μας.

Ο Ιησούς Χριστός, απεσταλμένος από τον ουρανό, μας αποκάλυψε με
μεγάλη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει μόνον  ο πρώτος ουρανός,
αλλά υπάρχει και ο τρίτος ουρανός, στον οποίο είναι
ο θρόνος του δημιουργού του σύμπαντος.

Ο Ιησούς Χριστός κάλεσε τους ανθρώπους να πιστέψουν στον
 Λόγο της ζωής που έφερε από τον ουρανό για να ζήσουν οι άνθρωποι
ευτυχισμένοι και χαρούμενοι, το Ευαγγέλιό Του, και να συμφιλιωθούν
με τον Πλάστη και Δημιουργό τους, Τον Οποίον αποστράφηκαν.

Ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για να υποστεί την τιμωρία
των μετανοούντων αμαρτωλών και να δώσει άφεση αμαρτιών σε κάθε πιστεύοντα.

 

Ποιός προκαλεί όλα τα κακά λοιπόν
επάνω στον ταλαίπωρο πλανήτη μας;

Ο πρώτος ένοχος είναι ο άνθρωπος ο οποίος νόμισε και νομίζει ακόμη
ότι πρέπει να κάνει ό,τι του κατεβαίνει και να μη λαβαίνει υπ’ όψη του
καθόλου τον Λόγο του Θεού.

Τον Λόγο του Θεού τον καταφρονεί και προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν τα λέει καλά.

Έτσι έκαναν και οι Ισραηλίτες όταν αποφάσισαν να φύγουν από τον Θεό, λέγοντας:

«Αλλ’ ο οίκος Ισραήλ λέγει, Η οδός του Κυρίου δεν είναι ευθεία» [Ιεζεκιήλ: ιη' 29].

Και ο Θεός τους απαντά:

«οίκος Ισραήλ, αι οδοί μου δεν είναι ευθείαι; ουχί αι οδοί υμών διεστραμμέναι;»
 [Ιεζεκιήλ: ιη' 29].

Το λέει και η παροιμία: «Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε». 
Ο γιαλός δε στραβώνει ποτέ, εμείς δεν αρμενίζουμε ίσια.

Πετάξαμε την ζωή του Χριστού, όπως είναι γραμμένη στη Διαθήκη που μας
άφησε ο Σωτήρας μας και κάναμε δικούς μας κανόνες, δικά μας καταστατικά,
δικά μας ήθη και έθιμα. Επιτρέπονται οι πόλεμοι, οι εκτρώσεις, τα διαζύγια,
η πορνεία, η μοιχεία, η αδικία και όλα τα κακά.

«Ο κόσμος εξελίσσεται», λένε. Εξελίσσεται όμως από το κακό στο χειρότερο.
Πίσω από τον άνθρωπο βρίσκεται ο διάβολος, ο οποίος συνεχώς προσπαθεί
να μας πείσει ότι δεν υπάρχει Θεός και ο Λόγος του Θεού δεν είναι αλήθεια.

«Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς» [Πράξεις β:40].

Γιαχβέ:

















Όλο το ασήμι και το χρυσάφι ανήκουν σε εμένα!

Tι σχέση έχουν αυτά με τον Χριστό;

Όταν κάποιος δε διαβάζει ο ίδιος τις γραφές, τότε τρώει παραμύθι.

Μας λέει η εκκλησία πως ο Γιαχβέ των εβραϊκών κειμένων είναι εκείνος,
που έστειλε τον Υιό του το Χριστό, στη γη να μας μιλήσει.
Μας λέει πως η συμπεριφορά του στην λεγόμενη «παλαιά διαθήκη»
ήταν σκληρή για παιδαγωγικούς λόγους και πρέπει να τα βλέπουμε όλα,
υπό το πρίσμα της αγάπης, για να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και να
μην πέφτουμε σε πλάνη.

Ωστόσο, ακόμη και αν κάποιος εντελώς υποθετικά, δεχόταν τα δύο παραπάνω
τραγελαφικά πράγματα, θα έπρεπε να είναι εντελώς τυφλός για να μην μπορεί
να δει, ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα στα εβραϊκά κείμενα, που με απόλυτα
εγκληματικό τρόπο έγιναν ιερά τον 4ο μ.Χ.

Να θυμίσουμε πως το 381 έγινε η λεγόμενη Β΄ Οικουμενική Σύνοδος στην
Κωνσταντινούπολη, επί (Ισπανοεβραίου) αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Α’
και ορίστηκε ο 60ος κανόνας της εκκλησίας που ορίζει ιερά τα βιβλία των
θεοκτόνων Εβραίων και ιερό το σατανικό μωσαϊκό νόμο.
Ο Πατριάρχης Νεκτάριος που προέδρευσε στη σύνοδο αυτή,
ήταν ένας πλούσιος Playboy της Πόλης, που μέσα σε πέντε λεπτά τον
βάφτισαν Χριστιανό, τον έχρισαν ιερέα, μετά Πατριάρχη και μετά άγιο,
που υποτίθεται τον φώτισε το… Άγιο Πνεύμα, για να προεδρεύσει της
«θεόπνευστης» Συνόδου.

Για δείτε τα παρακάτω αποσπάσματα από το «θεόπνευστον βιβλίον»,
το οποίο η εκκλησία λέει και ξαναλέει, ότι έχει τα λόγια του Δημιουργού των Πάντων.

Έξοδος. 22:29 ἀπαρχὰς ἅλωνος καὶ ληνοῦ σου οὐ καθυστερήσεις·
τὰ πρωτότοκα τῶν υἱῶν σου δώσεις ἐμοί.

Τις απαρχές τού αλωνιού σου και του ληνού σου δεν θα τις καθυστερήσεις·
τον πρωτότοκό σου από τους γιους σου θα δώσεις σε μένα.

Έξοδος. 22:30 οὕτω ποιήσεις τὸν μόσχον σου καὶ τὸ πρόβατόν σου
καὶ τὸ ὑποζύγιόν σου· ἑπτὰ ἡμέρας ἔσται ὑπὸ τὴν μητέρα, τῇ δὲ ὀγδόῃ
ἡμέρᾳ ἀποδώσεις μοι αὐτό.

Το ίδιο θα κάνεις για το βόδι σου, και το πρόβατό σου· επτά ημέρες
θα είναι μαζί με τη μητέρα του, την όγδοη ημέρα θα το δώσεις σε εμένα.

Αγγαίος. 2:8 ἐμὸν τὸ ἀργύριον καὶ ἐμὸν τὸ χρυσίον, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.

Δικό μου είναι το ασήμι, και δικό μου είναι το χρυσάφι, λέει ο Κύριος ο παντοκράτωρ.

Ιησούς (κανονικά είναι Γιεσουάχ) του Ναυή. 6:19 καὶ πᾶν ἀργύριον ἢ χρυσίον
ἢ χαλκὸς ἢ σίδηρος ἅγιον ἔσται τῷ Κυρίῳ, εἰς θησαυρὸν Κυρίου εἰσενεχθήσεται.

και όλος ο άργυρος και ο χρυσός και ο χαλκός και ο σίδηρος θα αφιερωθούν
στον Κυριο, θα ενταχθούν στον θησαυρό του Κυρίου.

Σχόλιο : Βλέπουμε σε τρία τουλάχιστον σημεία των εβραϊκών κειμένων
(υπάρχουν πολλά περισσότερα) τον καθαρό υλισμό που διακατέχει τον Γιαχβέ,
για τον οποίο η εκκλησία επιμένει να μας λέει

ότι είναι ο Θεός που έστειλε τον Ιησού Χριστό στη γή να μας μιλήσει.
Ειδικά όταν η «θεόπνευστη» γραφή λέει ότι ο Θεός έχει..θησαυρό και ο ίδιος λέει
ξεκάθαρα, ότι δικό του είναι όλο το ασήμι και το χρυσάφι, εκεί κάθε σχόλιο περιττεύει.
Τύφλα να έχει ο Σκρούτζ Μακ Ντάκ.

Όλα αυτά ωστόσο, παύουν να είναι αλλοπρόσαλλα, όταν κάποιος ξέρει πως ο Γιαχβέ,
ο θεός των εβραϊκών και των γραφών τους δεν είναι ο πραγματικός Θεός,
αλλά είναι ο λεγόμενος Σατανάς, ο Διάβολος.

Ο Χριστός, ο οποίος ήρθε για να κάνει γνωστό τον πραγματικό Δημιουργό,
που οι Εβραίοι δεν γνώριζαν αφού λάτρευαν το Γιαχβέ Σατανά, μας είπε :

Κατά Ματθαίον. 6,19 Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς,
ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι

Μη θησαυρίζετε για σας θησαυρούς πάνω στη γη, όπου σκόρος και σκουριά τους
αφανίζουν και όπου κλέφτες κάνουν διάρρηξη και τους κλέβουν.

Κατά Ματθαίον. 6,20 θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ,
ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν

Αλλά θησαυρίζετε για σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε σκόρος
ούτε σκουριά τους αφανίζουν και όπου κλέφτες δεν κάνουν διάρρηξη ούτε τους κλέβουν.

Επομένως :

Ο Γιαχβέ : Μιλάει μόνο για τον κόσμο αυτό της ύλης και αυτόν υπόσχεται
στους ακόλούθους του. Για τους Εβραίους δεν υπάρχει η έννοια του σφάλματος
στην προσκόλληση με την ύλη, όπως είχαν οι αρχαίοι Έλληνες με το
ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (Σε τίποτε να μην υπερβάλεις). Οι Εβραίοι δέχονται,
βάσει των γραφών τους, πως ο θεός τους ο Γιαχβέ, έχει φτιάξει τον κόσμο αυτό
και αυτόν λατρεύουν. Δικαίωμά τους να έχουν το θεό τους και τα πιστεύω τους.
Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν κάποιοι συνδέουν το Γιαχβέ με τον Χριστό
και τον Πατέρα Του, τον Αληθινό Θεό.

Ο Χριστός : Ήρθε από τον άρρητο πραγματικό Θεό, τον Δημιουργό των Πάντων
για να μας αποκαλύψει την Αλήθεια. Η αλήθεια αυτή για να μη φτάσει στις μέρες μας
ή να φτάσει παραποιημένη και καλυμμένη, έγινε και γίνεται μεγάλος αγώνας από τις
δυνάμεις του σκότους. Η Αλήθεια είναι πως ο κόσμος αυτός είναι ψεύτικος και
αποτελεί πράγματι, δημιουργία του Γιαχβέ που είναι ο Σατανάς. Γιαυτό τον
Ιησού Χριστό δεν μπορούσαν να Τον καταλάβουν οι Εβραίοι όταν τους μιλούσε,
αφού είχαν άλλες αρχές, πιστεύω και νοοτροπία από το Γιαχβέ.
Ο Χριστός μας είπε ότι από εδώ είμαστε απλοί περαστικοί, επομένως να μην
δενόμαστε έντονα με πράγματα, καταστάσεις του κόσμου αυτού. Αντίθετα να
ζητούμε να επιστρέψουμε στον δικό Του πραγματικό κόσμο, των απείρων
φωτεινών συμπάντων, (βασιλεία των ουρανών) όπου κάποτε ζούσαμε,
πριν φυλακιστούμε στον κόσμο του Γιαχβέ, από δικό μας σφάλμα.

Σκοτάδι από τη μία (Γιαχβέ), Φώς από την άλλη (Ιησούς Χριστός).
Δύο κάθετα αντίθετες νοοτροπίες και διδασκαλίες.

Πως η εκκλησία μας λέει πως ο Γιαχβέ είναι ο Πατέρας του Χριστού ;
Τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο Χριστός το αρνήθηκε ;

«Κατα Ιώαννην» 8:19 – «ἔλεγον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ὁ πατήρ σου;»
«Απεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε ἐμὲ οἴδατε οὔτε τὸν πατέρα μου..»

μτφ : Του έλεγαν λοιπόν (οι Εβραίοι νομοδιδάσκαλοι), «Πού είναι ο Πατέρας σου ;».
«Αποκρίθηκε ο Ιησούς : Ούτε εμένα ξέρετε, ούτε τον Πατέρα μου.

Οι περισσότεροι υποπτεύονται ότι κάτι δεν πάει καλά με τις «ιερές και θεόπνευστες»
γραφές της Εβραιοχριστιανικής εκκλησίας-θρησκείας. Τους έχουν πείσει-απειλήσει
όμως συνειδητά και υποσυνείδητα, ότι αν τολμήσουν και σκεφτούν κάτι διαφορετικό
και αντίθετο απ όσα όρισαν οι «άγιοι πατέρες», θα πέσει επάνω τους…τιμωρία μεγάλη.
Ξεχνούν όμως, ότι αφού ο Χριστός είναι η αλήθεια, δεν έχει να κρύψει τίποτε από
κανέναν και κάθε έρευνα μπορεί μόνο να επιβεβαιώσει την αλήθεια αυτή.

Η Εκκλησία απ την άλλη, επειδή ακριβώς περίπου από τον 4ο μ.Χ. αιώνα δεν βασίζεται
στην αλήθεια του Χριστού, φοβάται την έρευνα, διότι αν κανείς ψάξει τι αποδέχεται
ως ιερό και θεόπνευστο, τότε θα καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα αρχίσει να
σκέφτεται ελεύθερα και να προβληματίζεται. Αυτό είναι που φοβούνται οι υπηρέτες
του σκότους, να αρχίσει κάποιος να σκέφτεται ελεύθερα, αφού όλα όσα έκαναν και
όσα κάνουν, βασίζονταν και βασίζονται στην άγνοια και την ηλιθιότητα των ανθρώπων.

Έχει ο Θεός «Όνομα»;

Όμως η αναφορά στο θείο όνομα έγινε της μόδας μέσω κάποιων ομάδων που ανακατεύουν τη χριστιανική πίστη με ιουδαϊκές διδασκαλίες και πρακτικές (Μεσσιανικοί Εβραίοι κ.λπ.), ενώ κάποιοι χρησιμοποιούν το όνομα ΓΙΑΧΒΕ σαν κάτι “μαγικό” σε κοσμήματα, κάδρα, τατουάζ, γι’ αυτό θα εκθέσουμε εδώ την κατανόησή μας όσον αφορά το Όνομα του Θεού και τη σημασία του για τη ζωή μας.

______________________________________

Στη γραμματική υπάρχουν τα 10 είδη του λόγου (άρθρο, ρήμα, επίρρημα, προθέσεις, σύνδεσμοι κ.λπ.) Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και τα ΟΝΟΜΑΤΑ. Όνομα είναι κάθε λέξη με την οποία δηλώνεται κάθε πρόσωπο, ζώο, πράγμα, κατάσταση, πράξη, ιδιότητα κ.λπ. Αυτά χωρίζονται σε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και σε ΕΠΙΘΕΤΑ. Σε κάποιες γλώσσες, όπως τα Γερμανικά, όλα τα ουσιαστικά ονόματα γράφονται με κεφαλαία και στα Ελληνικά γράφουμε με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα των κυρίων ονομάτων για να τονιστεί η σημασία και η θέση τους μέσα στις προτάσεις. Δεν θα ήταν υπερβολή, συνεπώς, αν λέγαμε ότι χωρίς ονόματα δεν μπορούμε να μιλήσουμε ή, πιο σωστά, χωρίς ονόματα δεν μπορούμε ούτε να ζήσουμε.

 

1. Ένα μάθημα εβραϊκών

Ας αρχίσουμε κάνοντας ένα μικρό “μάθημα” εβραϊκής γλώσσας, στην οποία είναι γραμμένη η Παλαιά Διαθήκη. Στη διπλανή στήλη δίνονται δύο σχετικά χωρία.

 

Με αριθμό [1] είναι η λέξη ΣΕΜ (=όνομα). Με αριθμό [2] είναι το θείο όνομα ΓΙΑΧΒΕ (τετραγράμματο). Αυτό οι Εβραίοι το προφέρουν ΑΔΩΝΑΙ, και στις περισσότερες μεταφράσεις αποδίδεται «Κύριος».

 

Το Όνομα ΙΕΧΩΒΑ που λείπει από τις περισσότερες μεταφράσεις
δέν είναι άξιον απορίας, διότι, ούτε στο αρχαίο κείμενο της
Καινής Διαθήκης υπάρχει, παρά μόνον στην Παλαιά Διαθήκη,
όπου και στο Ελληνικό κείμενο αντικαταστάθηκε με την λέξη «ΚΥΡΙΟΣ».

Στην Καινή Διαθήκη, το Όνομα του Θεού –που ο Ιησούς μας φανέρωσε- 
[«Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους» Ιωάννης: ιζ’ 6], 
είναι το προσωνύμιο «ΠΑΤΕΡΑΣ», κάτι που δέν εγνώριζαν οι της Παλαιάς Διαθήκης
πιστοί, γι’ αυτό και λέει ο Κύριος, ότι, “ΕΦΑΝΕΡΩΣΑ” το Όνομά σου.
Το Όνομα Ιεχωβά όμως το εγνώριζαν στην Π.Δ. και κατά συνέπεια δέν θα ήταν “λογικό”
για τον Κύριο να φανερώσει ένα Όνομα που ήταν εντελώς γνωστό και οικείο στους
Ισραηλίτες.

 [«Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους» Ιωάννης: ιζ’ 6],

Το πρώτο είναι από τον Ψαλμό 118/ριη/26, όπου διαβάζουμε: 
«Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», που θα
μπορούσε επίσης να μεταφραστεί: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ
ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

Το δεύτερο είναι από τον Ψαλμό 102/ρβ/15, όπου διαβάζουμε: 
«Τότε τα έθνη θέλουσι φοβηθή το όνομα του Κυρίου»,
που θα μπορούσε επίσης να μεταφραστεί:
ΤΟΤΕ ΤΑ ΕΘΝΗ ΘΑ ΒΟΦΗΘΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

Στα χωρία αυτά, (μόνο ενδεικτικά παραδείγματα εκείνου που βλέπουμε
σε όλη την Παλαιά Διαθήκη), υπάρχει μία “ταύτιση” του Κυρίου με το Όνομά Του!

Παρόμοια ταύτιση βλέπουμε και στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, όπου συχνά
βλέπουμε να χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού αντί του ίδιου του Θεού
(Πρβλ. Ματθ. 12/ιβ/21, Μαρκ. 11/ια/10, Ιωάν. 5/ε/43, Πράξ. 4/δ/17, κ.λπ.).

Να ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Αυτοί δεν βλασφημούσι το καλόν όνομα,
με το οποίον ονομάζεσθε;» (Ιακ. 2/β/7), όπου, πίσω από το όνομα, εξυπακούεται
ο Κύριος Ιησούς και ο Πατέρας Θεός.

 

2. Ποια η σημασία του ονόματος

Αν πάμε στην αρχή του κόσμου, στον Παράδεισο της Εδέμ, εκεί μαθαίνουμε
ότι ο Θεός ανέθεσε στον προπάτορά μας Αδάμ κάποιες εργασίες:

1. Να εργάζεται και να φυλάττει τον Παράδεισο.

«Έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω
της Εδέμ διά να εργάζηται αυτόν και να φυλάττη αυτόν» (Γέν. 2/β/15)

2. Να δώσει ΟΝΟΜΑΤΑ σε όλα τα ζώα.

«Έπλασε δε Κύριος ο Θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού και πάντα
τα πετεινά του ουρανού, και έφερεν αυτά προς τον Αδάμ, διά να ίδη πώς
να ονομάση αυτά· και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον,
τούτο να ήναι το όνομα αυτού» (Γέν. 2/β/19)

Είναι αξιοθαύμαστο πώς ο Αδάμ έκανε αυτό το έργο!

•Άραγε έδωσε στο κάθε ζώο ένα τυχαίο όνομα, χωρίς σημασία;
Αυτό όχι μόνο είναι παράλογο, αλλά επίσης δεν θα ήταν πρακτικό.

•Πώς θυμόταν κάθε φορά τι όνομα έδωσε σε κάθε ζώο;
Πώς θα δίδασκε αυτά τα ονόματα στα παιδιά του;

•Πώς θα συνεννοούνταν οι άνθρωποι μεταξύ τους όταν μιλούσαν για τα ζώα;

•Πώς θα έφταναν αυτά τα ονόματα στους επιγόνους τους;

Αυτό το καθεστώς ίσχυσε μέχρι τα χρόνια του Κατακλυσμού,
όταν ο Νώε έφερε στην Κιβωτό δείγματα από κάθε ζώο,
όπως τον είχε προστάξει ο Θεός. Όμως μετά ακολούθησε
η προσπάθεια οικοδόμησης του Πύργου της Βαβέλ και ξέρουμε
πώς ο Θεός ΕΚΡΙΝΕ τους ανθρώπους για την περηφάνια τους και,
για να τους τιμωρήσει, ΜΠΕΡΔΕΨΕ τις γλώσσες των ανθρώπων.

Αυτό είχε ως συνέπεια οι άνθρωποι πλέον να μη μπορούν να συνεννοηθούν.
Παράλληλα δημιούργησε την ανάγκη να δοθούν ΟΝΟΜΑΤΑ, από την αρχή
σε κάθε γλώσσα. Έκτοτε το έργο του Αδάμ επαναλαμβάνεται και για κάθε
ΝΕΟ ΕΙΔΟΣ που ανακαλύπτεται στις ζούγκλες, τους βυθούς κ.λπ.

Για αυτό εργάζονται ειδικοί επιστήμονες και τα ονόματα που δίνονται
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ.

(π.χ. ΟΡΝΙΘΟΡΥΓΧΟΣ (όρνιθα+ρύγχος),

ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗ (κάμηλος+πάρδαλις),

ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ (λέων+πάρδαλις),

ΗΜΙΟΝΟΣ (όνος κατά το ήμισυ) κ.ο.κ.[1]

 

3. Ο Πρώτος ονοματοδότης

Σύμφωνα με το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, πρώτος Ονοματοδότης υπήρξε ο Θεός. Αυτός «εκάλεσεν το φως, Ημέραν· το δε σκότος εκάλεσε, Νύκτα.
εκάλεσεν ο Θεός το στερέωμα, Ουρανόν, εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν,
γην· και το σύναγμα των υδάτων εκάλεσε, Θαλάσσας» και ο Ψαλμωδός σημειώνει:
 «Αριθμεί τα πλήθη των άστρων· Καλεί τα πάντα ονομαστί» (Ψαλμ. 147/ρμζ/4).

Εντούτοις υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις στην αρχή της ιερής ιστορίας,
όπως π.χ. ότι ο Θεός δεν έδωσε όνομα στον Αδάμ, επειδή αρχικά ο Αδάμ ήταν μόνος
και δεν υπήρχε λόγος να τον διακρίνει από κάποιον άλλο. Αντίθετα ο Αδάμ έδωσε όνομα
στη γυναίκα του («εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού, Εύαν»)
και στη συνέχεια η Εύα έδωσε ονόματα στα παιδιά της.

Όλα αυτά τα ονόματα όμως δεν ήταν τυχαία αλλά είχαν σημασία και αιτία.
Έτσι «εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού, Εύαν (=ΖΩΗ)»
και επίσης την ονόμασε «ΑΝΔΡΙΔΑ», επειδή γνώριζε ότι «αύτη ήτο μήτηρ
πάντων των ζώντων» και «διότι  εκ του ανδρός αύτη ελήφθη».[2]

Ο Θεός αρέσκεται ανέκαθεν να δίνει ονόματα με σημασία, κάτι που έκανε
με πολλούς ήρωες της πίστης (π.χ. Ιεδιδίας, Ιωάννης). Επίσης άλλαξε τα ονόματα
πολλών από αυτούς, για να ταιριάζουν με το ρόλο τους ή τον χαρακτήρα τους
(π.χ. Άβραμ–Αβραάμ, Σάρα–Σάρρα, Ιακώβ–Ισραήλ, Συμεών–Πέτρος).

 

4. Έχει όνομα ο Θεός;

Στην αρχή της Βίβλου ο Θεός παρουσιάζεται χωρίς όνομα. Η λέξη  ΕΛΟΧΙΜ 
δεν είναι κύριο ή προσωπικό όνομα, αλλά επίθετο που σημαίνει “ισχυρός”,
γι’ αυτό άλλωστε με τη λέξη αυτή αναφέρονται επίσης άλλοι “θεοί”, άγγελοι
μα και ανθρώπινοι άρχοντες.

Όταν ο Ιακώβ πάλεψε όλη νύχτα με ένα πρόσωπο που του παρουσιάστηκε
ως κάποιος παράξενος άνθρωπος, η ιερή διήγηση αναφέρει:
 «Ηρώτησε δε ο Ιακώβ λέγων, Φανέρωσόν μοι, παρακαλώ, το όνομά σου.
Ο δε είπε, Διά τι ερωτάς το όνομά μου; Και ευλόγησεν αυτόν εκεί» 
(Γέν. 32/λβ/29). Ενώ όμως δεν φανέρωσε το δικό του όνομα, άλλαξε το
όνομα του Πατριάρχη από Ιακώβ σε Ισραήλ.

Κάποια στιγμή αργότερα ο Θεός έδωσε όνομα στον εαυτό Του.
Μιλώντας στον Μωυσή από τη βάτο, (Έξοδ. 6/ς/2-3 // βλέπε κείμενο) είπε:

 

«Εγώ (1) είμαι ο Κύριος

(2) [ΓΙΑΧΒΕ]· και εφάνην εις τον Αβραάμ, εις τον Ισαάκ και εις τον Ιακώβ, με το όνομα, Θεός

(3) Παντοκράτωρ

(4) [ΕΛ ΣΑΝΤΑΪ]· δεν εγνωρίσθην όμως εις αυτούς με το όνομά μου Ιεοβά (2) [ΓΙΑΧΒΕ]» .

Ας προσέξουμε ότι μιλώντας εδώ ο Θεός αναφέρει όχι ένα αλλά ΔΥΟ ονόματα:
[ΕΛ ΣΑΝΤΑΪ] =Θεός Παντοκράτωρ και Ιεοβά [ΓΙΑΧΒΕ].

Το λιγότερο που καταλαβαίνουμε από αυτό το χωρίο είναι ότι ο Θεός
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ μόνο, αλλά όπως εδώ παρουσιάζεται ΜΕ ΔΥΟ,
  αυτά είναι μόνο δύο από τα ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ θεία ονόματα που φαίνονται
στον παρακάτω πίνακα.

 

ΠΙΝΑΚΑΣ

Ονόματα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη (με τη σειρά που συναντώνται στα ιερά βιβλία)

• ·         Ελοχίμ = Ο Θεός (πληθυντικός), Θεός Ισχυρός και Δημιουργός (Γέν. 1/α/1)
• ·         Eλ Ελιόν  = Ο Θεός ο Ύψιστος (Γέν. 14/ιδ/18-20)
• ·         Ελ Ροΐ  = Ο Θεός ο Βλέπων (Γέν. 16/ις/13-14)
• ·         Ελ Σαντάι  = Ο Θεός ο Παντοδύναμος (Γέν. 17/ιζ/2-3)
• ·         Ελ Ολάμ  = Ο Θεός ο Αιώνιος (Γέν. 21/κα/33)
• ·         Γιαχβέ Ιρέ  = Γιαχβέ Προμηθευτής (Γέν. 22/κβ/11-14)
• ·         Αντονάι  = Κύριος (Έξοδ. 4/δ/10-12)
• ·         Γιαχβέ Ραφά  = Γιαχβέ Θεραπευτής (Έξοδ. 15/ιε/26)
• ·         Γιαχβέ Νισί  = Γιαχβέ η Σημαία μου (Έξοδ. 17/ιζ/16)
• ·         Ελ Κανό  = Ο Θεός ο Ζηλότυπος (Έξοδ. 20/κ/5)
• ·         Γιαχβέ Μεκοντισκεμ  = Γιαχβέ Αγιαστής (Έξοδ. 31/λα/12)
• ·         Ελ Ραχούμ  = Ο Θεός της Υπομονής (Δευτ. 4/δ/31).
• ·         Ελ Χανεεμάν  = Ο Θεός ο Πιστός (Δευτ. 7/ζ/9)
• ·         Ελ Χαγκαντόλ  = Ο Θεός ο Μέγας (ή ο Μέγιστος) (Δευτ. 10/ι/17)
• ·         Γιαχβέ Σαλόμ  = Γιαχβέ Ειρηνευτής (Κριτ. 6/ς/22-24)
• ·         Ελ Ντεότ  = Ο Θεός της Γνώσης (Α΄ Σαμ. 2/β/3)
• ·         Ελ Χανορά  = Ο Θεός ο Φοβερός (Νεεμ. 9/θ/32).
• ·         Γιαχβέ Ραά  = Γιαχβέ Ποιμένας (Ψαλμ. 23/λγ/1)
• ·         Ελ Έμετ  = Ο Θεός ο Αληθινός (Ψαλμ. 31/λα/5).
• ·         Ελ Χαγιάι  = Ο Θεός της Ζωής μου (Ψαλμ. 42/μβ/8)
• ·         Ελ Σαλί  = Ο Θεός ο Βράχος μου (Ψαλμ. 42/μβ/9).
• ·         Γιαχβέ Σαβαώθ  = Γιαχβέ Αρχιστράτηγος, Κύριος των Δυνάμεων (Ψαλμ. 46/μς/7)
• ·         Ελ Γισραέλ  = Ο Θεός του Ισραήλ (Ψαλμ. 68/ξη/36)
• ·         Ελ Χασαμάγιμ  = Ο Θεός των Ουρανών (Ψαλμ. 136/ρλς/26).
• ·         Ελ Χακαντός  = Ο Θεός ο Άγιος (Ησ. 5/ε/16)
• ·         Ελ Γκιμπόρ  = Ο Θεός ο Ισχυρός Πολεμιστής (Ησ. 9/θ/6).
• ·         Ελ Γιεσουατί  = Ο Θεός της Σωτηρίας (Ησ. 12/ιβ/2)
• ·         Ελ Τσαντίκ  = Ο Θεός ο Δίκαιος (Ησ. 45/με/21)
• ·         Γιαχβέ Τσιντκενού  = Γιαχβέ Δικαιόνων (Ιερ. 23/κγ/5-6)
• ·         Ελ Χανούν  = Ο Θεός ο Ελεήμων (Ιωνάς 4/δ/2)
• ·         Ελ Εχάντ  = Ο Θεός ο Μόνος (Μαλ. 2/β/10).

 

Πιο σωστά θα ήταν αν λέγαμε ότι ο Θεός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ,
επειδή ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και δεν χρειάζεται να τον διακρίνουμε από
άλλους ΨΕΥΔΕΙΣ ΘΕΟΥΣ. Εξάλλου και το όνομα ΓΙΑΧΒΕ στην ουσία
είναι μετοχή του ρήματος ΕΙΜΑΙ (ο ων, ο υπάρχων). Δηλαδή ο Κύριος
παρουσιάζει τον εαυτό Του απλώς ως το ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟ ΟΝ – 
«Εγώ ειμί ο Ων [...] ο Ων απέσταλκέν με» (Εξοδ. 3/γ/14).

Για τούτο ακριβώς το λόγο, στην Καινή Διαθήκη, παρόλο που οι
Απόστολοι έγραψαν σε λαούς γεμάτους ψευδείς “θεούς”,
δεν αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να χρησιμοποιήσουν κάποιο
από τα ΠΟΛΛΑ ονόματα που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη για τον Θεό.

Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης παντού στα γραπτά τους χρησιμοποιούν
την λέξη «Κύριος» μα ουδέποτε τη λέξη ΓΙΑΧΒΕ.

Είναι για τούτο πέραν κάθε λογικής η απόπειρα των “ΜτΙ” να αντικαταστήσουν
το «Κύριος» με το δικό τους «Ιεχοβά», κάτι που κάνουν μόνο και μόνο για να
“στηρίξουν” τη δογματική τους ιδιαιτερότητα.

 

5. Ο Θεός Πατήρ

Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε κανένα όνομα για τον Θεό,
εκτός από το όνομα ΠΑΤΗΡ, ΠΑΤΕΡΑΣ, και έτσι έδειξε στους μαθητές Του
να προσφωνούν και να προσεύχονται στον Θεό, λέγοντας «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ»
 (Ματθ. 6/ς/9, Λουκ. 11/ια/2 – Πρβλ. Ματθ. 5/ε/48, 6/ς/8, 7/ζ/11, Λουκ. 12/ιβ/32,
Ιωάν. 14/ιδ/26 και άλλα πολλά).

Οι ιεροί συγγραφείς, γράφοντας στην ελληνική γλώσσα, αρκέστηκαν να
ακολουθήσουν την ίδια λογική. Να μερικά παραδείγματα:

«Ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των
οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας» (Β΄ Κορ. 1/α/3), 
«Ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ων
ευλογητός εις τους αιώνας» (Β΄ Κορ. 11/ια/31),

«ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Εφεσ. 1/α/3),

«ο Θεός και Πατήρ ημών» (Α΄ Θεσ. 3/γ/11), και πολλά άλλα παρόμοια.

 

6. Εφανέρωσα το όνομά Σου

Πώς όμως τα παραπάνω μπορούν να συνταιριάξουν με τον λόγο του Χριστού
στην Προσευχή του Τελευταίου Δείπνου, όταν είπε στον Θεό: 
«Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, τους οποίους μοι
έδωκας εκ του κόσμου» και επίσης «εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου
και θέλω φανερώσει» (Ιωάν. 17/ιζ/6,26);

Είναι γεγονός ότι το όνομα του Θεού που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από
όλα στις εβραϊκές Γραφές, ήταν το όνομα ΓΙΑΧΒΕ (περίπου 6.500 φορές)
και οι ευσεβείς Ιουδαίοι που μελετούσαν την Παλαιά Διαθήκη το γνώριζαν πολύ καλά.

Μάλιστα, αντίθετα από όσα λένε μερικοί για δικούς τους σκοπούς, αν και το όνομα
δεν προφερόταν για δεισιδαιμονικούς λόγους, δεν είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζουμε
παντελώς την προφορά του, αφού υπάρχουν τόσα ονόματα που περιέχουν το
όνομα αυτό ως συνθετικό, όπως π.χ.:

του ίδιου του Κυρίου Ιησού [ΓΙΕΧΟΣΟΥΑ=ο ΓΙΑΧΒΕ σώζει],

του Ιωάννη [ΓΙΟΧΑΝΑΝ=δώρο του ΓΙΑΧΒΕ],

του Ηλία [ΕΛΙΓΙΑΧ=ο θεός μου είναι ο ΓΙΑΧΒΕ],

και βεβαίως στη λέξη Αλληλούια [ΧΙΛΕΛ-ΟΥ-ΓΙΑΧ=αινείτε τον ΓΙΑΧΒΕ].

Και βεβαίως κανείς δε μπορεί να φανταστεί τον Κύριο Ιησού, να ντρέπεται ή
να φοβάται να προφέρει το όνομα του Πατέρα Του Θεού.

Τι ήταν, λοιπόν, εκείνο που φανέρωσε ο Ιησούς στους μαθητές του και τους
ανθρώπους, όπως είπε ο ίδιος στο τελευταίο δείπνο;

Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Χριστός: «Εάν εγνωρίζετε εμέ 
[κείμενο: «ει εγνώκειτέ με»=αν με είχατε γνωρίσει μέσω προσωπικής εμπειρίας],
 «και τον Πατέρα μου ηθέλετε γνωρίσει. Και από του νυν γνωρίζετε αυτόν
και είδετε αυτόν», [κείμενο: «απ' άρτι γινώσκετε αυτόν και εωράκατε αυτόν»],
που σημαίνει ότι δεν τον γνωρίζετε στο πλήρες, αλλά ήδη αρχίσατε να Τον
γνωρίζετε σε μία αύξουσα πορεία. Είναι εδώ ακριβώς που αποκτά νόημα ο
προαναφερθείς λόγος του Κυρίου Ιησού, «και εγνώρισα αυτοίς το όνομά σου
και γνωρίσω» (Ιωάν. 17/ιζ/26), κάτι που βεβαιώνει ότι η τωρινή τους γνώση ήταν
μερική και επιδεχόταν ΑΥΞΗΣΗ  και ΒΕΛΤΙΩΣΗ ή ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ], και συνάμα
ερμηνεύει τον διάλογο με τον Φίλιππο, όταν είπε: «Κύριε, δείξον εις ημάς τον
Πατέρα και αρκεί εις ημάς», ο Ιησούς εξήγησε: «Τόσον καιρόν είμαι μεθ’ υμών,
και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα· και πως συ λέγεις,
Δείξον εις ημάς τον Πατέρα;» (Ιωάν. 14/ιδ/7-9).

Μιλήσαμε από την αρχή για τη ΣΗΜΑΣΙΑ των ονομάτων στη Βίβλο, και είπαμε
ότι τα ονόματα ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
κάποιου προσώπου.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης έγραψε: «Ο νόμος εδόθη διά του Μωϋσέως·
η δε χάρις και αλήθεια έγεινε [κείμενο: εγένετο=ήρθε] διά Ιησού Χριστού.
Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν· ο μονογενής Υιός [κείμενο: ΘΕΟC],
ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν» (Ιωάν. 1/α/17-18)

Όταν, λοιπόν, ο Χριστός είπε ότι ΕΦΑΝΕΡΩΣΕ το όνομα του Θεού,
δεν αναφερόταν σε κάποια συγκεκριμένη λέξη-όνομα, αλλά στον χαρακτήρα
και τις ιδιότητες του Θεού. Αυτό μας εφανέρωσε ο Χριστός, και γι’ αυτό ο Παύλος
έγραψε ότι ο Χριστός είναι «Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ» (Κολ. 1/α/15).
Όποιος γνώρισε τον Χριστό, γνώρισε και τον Θεό, και άρα γνώρισε και το όνομα
του Θεού (δηλαδή την ουσία και τις ιδιότητές Του).

Το μέγα ερώτημα, εντούτοις, είναι κατά πόσον αυτή η ΓΝΩΣΗ μάς έχει βοηθήσει
να μοιάσουμε με τον Χριστό και μέσω αυτού με τον Πατέρα μας;

Οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού νόμιζαν για τον εαυτό τους ότι ήταν
«τέκνα του Αβραάμ». Όμως ο Κύριος τους εξήγησε ότι: 
«Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει» (Ιωάν. 8/η/39).

Κανένα νεκρό όνομα δεν έχει από μόνο του αξία ούτε επιρροή στην προσωπικότητα
του ανθρώπου. Κάποιοι γονείς (ιδιαίτερα στις ισπανόφωνες Ρωμαιοκαθολικές χώρες)
ονομάζουν τα παιδιά τους Hesus (=Ιησούς), όμως αυτό δεν τα εμποδίζει να είναι αμαρτωλοί,
κακοποιοί, έμποροι ναρκωτικών κ.λπ. Το ανάλογο βεβαίως γίνεται στον ελληνικό χώρο όπου
άτομα ονομάζονται Χρίστος, Χρήστος, Εμμανουήλ κ.ο.κ.

Ένα όνομα ξεχωρισμένο από συγκεκριμένες ιδιότητες–περιεχόμενο, δεν έχει καμία ουσία.
Ένα όνομα ταυτισμένο με συγκεκριμένες ιδιότητες, έχει τεράστια σημασία.

Είναι για τούτο που στην Αποκάλυψη δίνεται η διαβεβαίωση προς τους πιστούς: 
«Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει
εξέλθει πλέον έξω, και θέλω γράψει επ’ αυτόν το όνομα του Θεού μου και το
όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του
ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον» (Αποκ. 3/γ/12).

Ας μείνουμε λοιπόν πιστοί και νικητές, για να μας χαρίσει ο Κύριος αυτά τα
σπουδαία ονόματα. Αυτό εξάλλου ερμηνεύει εκείνο που ο απόστολος Παύλος
γράφει στους Εφεσίους: «Να δυνηθήτε, ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη,
να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων τι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος,
και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν,
διά να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού»(Εφεσ. 3/γ/18-19).

Αν τώρα συνδυάσουμε το παραπάνω κείμενο με τη δήλωση του Ιωάννη, ότι 
«Ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄ Ιωάν. 4/δ/8), καταλαβαίνουμε πόσο πιο κοντά στη
φύση και το μεγαλείο του Θεού έρχεται ο άνθρωπος που γνωρίζει τον Χριστό.

Γνωρίζω τον Χριστό σημαίνει γνωρίζω την αγάπη, και γνωρίζω την αγάπη σημαίνει
γνωρίζω τον Πατέρα και τον Υιό, δηλαδή τις θείες Τους ιδιότητες. Έτσι αρχίζει να
υλοποιείται στη ζωή μας εκείνο που στο μέλλον περιμένει κάθε πιστός και μαρτυρεί
ο Ιωάννης: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη
τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι
όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι» (Α΄ Ιωάν. 3/γ/2).

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;
Η ψυχή βρίσκεται σέ ενσυνείδητη
ή ασυνείδητη κατάσταση;

Ανάμεσα στίς τόσες δογματικές “διαμάχες” τών πιστών τού Κυρίου (πού λυπάμαι νά πώ ότι κατάντησαν οι “διαμάχες” αυτές τήν Εκκλησία τού Χριστού μιά κακή μαρτυρία, πού δέν συνίσταται σέ Χριστιανούς), έχουμε καί μιά άλλη “διαμάχη” Χριστιανών (πού εύχομαι νά παραμείνει στά… εισαγωγικά της) και αυτή είναι γιά τήν ψυχή, εάν δηλαδή μετά τόν θάνατο της περνά πλέον σέ ασυνείδητη ή ενσυνείδητη κατάσταση. Αυτό παρακαλώ θέλω νά δούμε στό παρόν μας άρθρο.

 

Τί είναι όμως ό θάνατος;

Ο θάνατος τού ανθρώπου είναι καρπός τής αμαρτίας. Όσο η αμαρτία επιμένει άλλο τόσο θά επιμένει καί ό θάνατος νά υφίσταται.

Ο θάνατος όμως γιά τόν πιστό τού Χριστού, εφόσον πλύθηκε από τίς αμαρτίες του μέ τό Αίμα τού Ιησού Χριστού, δέν μπορεί νά θεωρηθεί πλέον ώς αποτέλεσμα τής αμαρτίας, αλλά ώς ένα στοιχείο πολύ σημαντικό γιά τόν αγιασμό τού πιστού. Αυτό σημαίνει ότι μέ τόν θάνατο επήλθε πλέον η τελειοποίηση τής νέκρωσης τού πιστού ώς πρός τήν αμαρτία. Νεκρώθηκε ο πιστός ώς πρός την αμαρτία διότι δέν αμαρτάνει πλέον μέ τό νεκρό του σώμα.

Κάποιοι Χριστιανοί όμως, κηρύττουν, μέ φανατισμό τολμώ νά πώ, ότι η ψυχή τού ανθρώπου μετά από τήν έξοδο της από τό σώμα, μέ τήν αιτία τού θανάτου δηλαδή, περνάει σέ μιά ασυνείδητη κατάσταση ύπνου, έως ότου γίνει ή ανάσταση τών νεκρών, όπου καί θά ξυπνήσει από τόν ύπνο. Υποστηρίζουν δέ, ότι, ή ψυχή, τού πιστού συγκεκριμένα, δέν βρίσκεται στήν Παρουσία τού Θεού κατά τήν ύπνωση της.

Εάν κατ’ υπόθεσιν ο πιστός, πού πεθαίνει, δέν πηγαίνει στήν Παρουσία τού Κυρίου (ενώ ό Απ.  Παύλος έλεγε πώς ήθελε νά αναχωρήσει από τό σώμα του αυτό καί νά είναι μέ τόν Κύριο, διότι είναι πολύ πλέον καλύτερα), εάν λέω, δέν είναι στήν Παρουσία τού Κυρίου, αλλά βρίσκεται σέ μιά ασυνείδητη κατάσταση ύπνου, καί θά ξυπνήσει πλέον κατά τήν ανάσταση τών δικαίων, τότε αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός θα πρέπει λογικά νά ασχοληθεί μέ τήν ψυχή αυτή όταν ξυπνήσει πλέον, καί όχι πρίν, εφόσον δέν έχει συνείδηση. Αυτό όμως δέν ευσταθεί Βιβλικά ούτε αντέχει σέ μιά σοβαρή έρευνα.

Ό Ιησούς Χριστός περιμένει κάθε παιδί Του πού λυτρώθηκε από τήν αμαρτία, χάριν τού Αγίου Αίματός Του, τόν περιμένει νά τόν εισάγει στήν Παρουσία Του. Αυτό γίνεται γιά τήν ψυχή τού πιστού μετά τόν θάνατο του, ενώ όταν γίνει ή τελική ανάσταση μας, τότε η ψυχή θά ενδυθεί τό άφθαρτο πλέον σώμα γιά νά κατοικίσει, όπως τό Σώμα πού πήρε ό Χριστός μετά τήν Ανάστασή Του, όπου δέν θά υπόκειται σέ φθορά, σε πόνο, σε αρρώστια, σε αμαρτία.

“Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν” [Α' Κορινθίους: ιε' 53].

Γιατί όμως έκανα αναφορά στόν Χριστό πού περιμένει νά υποδεχθεί κάθε παιδί Του αμέσως μετά τόν θάνατό του; Αναφέρθηκα σ’ αυτό διότι αυτό μού δείχνει ή Αγία Γραφή, ο γραπτός Λόγος τού Θεού. Άς ενθυμηθούμε γιά λίγο τήν περίπτωση τού Στέφανου, τήν στιγμή τού λιθοβολισμού του.

Διαβάζουμε γιά τήν στιγμή εκείνη, ότι, ο Στέφανος:

“…πλήρης ων Πνεύματος Αγίου, ατενίσας εις τον ουρανόν, είδε την δόξαν του Θεού και τον Ιησούν ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού, και είπεν, Ιδού, θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον Υιόν του ανθρώπου ιστάμενον εκ δεξιών του Θεού“ [Πράξεις Αποστόλων: ζ' 55-56].

Όσοι μελετούμε εντατικά τόν Λόγο τού Θεού, γνωρίζουμε ότι ό Ιησούς είναι καθήμενος στά δεξιά τού Θεού. Γιά πρώτη φορά λοιπόν βλέπουμε τόν Ιησού Ιστάμενο, στήν περίπτωση τού θανάτου τού Στεφάνου. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς σηκώθηκε από τόν Θρόνο Του γιά νά υποδεχθεί τό λυτρωμένο Του παιδί στήν αιώνια παρουσία Του. Έτσι μάς υποδέχεται ό Κύριος, διότι “Πολύτιμος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού” [Ψαλμοί, 116:15].

Ο Στέφανος πρίν πεθάνει φώναξε δυνατά στόν Κύριο γιά τούς εκτελεστές του, λέγοντας:

“Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν ταύτην. Και τούτο ειπών εκοιμήθη” [Πράξεις Αποστόλων: ζ' 60].

Εκοιμήθη άραγε ώς πρός τί; Ώς πρός τήν ψυχή ή ώς πρός τό σώμα;

Ό σωματικός θάνατος τού πιστού λογίζεται ώς ύπνος, σέ αντίθεση μέ όσους πιστεύουν ότι μέ τόν θάνατο τελείωσαν τά πάντα γιά τόν αποθανόντα. Ύπνος γιά τό σώμα του όμως καί όχι γιά τήν ψυχή, διότι θά έλθη ή ώρα τής αναστάσεως. Άρα, δέν ευσταθεί ότι με τόν θάνατο τών πιστών περνάει ή ψυχή σέ μιά ασυνείδητη κατάσταση, αλλά εξακολουθεί ώς συνειδητή πλέον, ευρισκόμενη στήν Παρουσία τού Θεού. Σέ αντίθετη περίπτωση, γιατί νά σηκώνεται ό Κύριος νά υποδεχθεί κάθε παιδί Του, εφόσον σέ πλήρη ασυνειδησία δέν θά αντιλαμβανόταν τίποτα ή ψυχή εκείνη;

Μιά άλλη εξίσου σοβαρή απόδειξη τής ενσυνείδητης μετά θάνατον κατάστασης τής ψυχής, πιστών καί απίστων, μάς δίνει ό Ίδιος ό Κύριος μέ τήν αναφορά Του στόν πλούσιο καί τόν Λάζαρο. Γιά όσους δέν θυμούνται τήν περίπτωση εκείνη, ή γιά όσους δέν τήν γνωρίζουν, τήν μεταφέρω αμέσως καί αυτούσια:

“Ήτο δε άνθρωπός τις πλούσιος και ενεδύετο πορφύραν και στολήν βυσσίνην, ευφραινόμενος καθ’ ημέραν μεγαλοπρεπώς.

Ήτο δε πτωχός τις ονομαζόμενος Λάζαρος, όστις έκειτο πεπληγωμένος πλησίον της πύλης αυτού και επεθύμει να χορτασθή από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης του πλουσίου, αλλά και οι κύνες ερχόμενοι έγλειφον τας πληγάς αυτού.

Απέθανε δε ο πτωχός και εφέρθη υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ, απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη.

Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού, ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού.

Και αυτός φωνάξας είπε, Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον τον Λάζαρον, διά να βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού εις ύδωρ και να καταδροσίση την γλώσσαν μου, διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη, είπε δε ο Αβραάμ, Τέκνον, ενθυμήθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά, τώρα ούτος μεν παρηγορείται, συ δε βασανίζεσαι, και εκτός τούτων πάντων, μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον, ώστε οι θέλοντες να διαβώσιν εντεύθεν προς εσάς να μη δύνανται, μηδέ οι εκείθεν να διαπερώσι προς υμάς.

Είπε δέ, παρακαλώ σε λοιπόν, πάτερ, να πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου, διότι έχω πέντε αδελφούς, διά να μαρτυρήση εις αυτούς, ώστε να μη έλθωσι και αυτοί εις τον τόπον τούτον της βασάνου.

Λέγει προς αυτόν ο Αβραάμ, Έχουσι τον Μωϋσήν και τους προφήτας, ας ακούσωσιν αυτούς.

Ο δε είπεν, Ουχί, πάτερ Αβραάμ, αλλ’ εάν τις από νεκρών υπάγη προς αυτούς, θέλουσι μετανοήσει.

Είπε δε προς αυτόν, Εάν τον Μωϋσήν και τους προφήτας δεν ακούωσιν, ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή.” [Λουκάς: ις' 19-31].

 

Ένα τρέϊλερ ταινίας γιά τόν πλούσιο καί τόν Λάζαρο

 

Εδώ θά πρέπει να επισημάνω, ότι, αυτή ή περίπτωση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΒΟΛΗ αλλά ένα αληθές περιστατικό, τό οποίον συνέβη στήν Παλαιά Διαθήκη, εξ’ ου καί ή αναφορά στόν Κόλπο τού Αβραάμ. Εάν επιμένουν κάποιοι πώς ήταν παραβολή τότε θά πρέπει νά μάς εξηγήσουν γιατί αναφέρει ό Κύριος όνομα, αυτό τού Λαζάρου, καί τί σημαίνει αυτό; Διότι, γιά πρώτη και μοναδική φορά στίς παραβολές Του ό Κύριος κάνει ονομαστική αναφορά σέ πρόσωπο!

Άς δούμε όμως αυτό πού συμβαίνει στήν μετά θάνατον κατάσταση τών δύο “πρωταγωνιστών” μας, όπου αναφέρονται στήν αφήγηση αυτή τού Κυρίου.

Ό πλούσιος (δίχως νά τόν καταδικάζει αυτό, διότι τά (έντιμα) πλούτη δέν είναι κακό στόν άνθρωπο γιά νά τόν στείλουν στήν κόλαση), ο πλούσιος λοιπόν απολάμβανε έν ζωή κάθε αγαθό, καί καλοπέρναγε, δίχως νά λογαριάζει τόν συνάνθρωπό του. Παρόλο τά πλούτη του, πού θά μπορούσε νά βοηθήσει καί τούς μή έχοντας, όπως τόν φτωχό Λάζαρο, δέν τό έκανε. Αυτό τόν καταδίκασε τελικά, διότι είχε τό θάρρος του στά χρήματα καί ή καρδιά του δέν λογάριαζε τόν Θεό.

Ο Λάζαρος, πάμφτωχος καί καταπληγωμένος (δίχως νά τόν έστελνε στόν Παράδεισο αυτό, διότι η φτώχια από μόνη της δέν σέ βάζει στήν Σωτηρία τού Χριστού, αλλά η αγαθή καρδιά σου πού δέχεται τό Σωτήριο Έργο τού Κυρίου καί τό κρατά έως τέλους), κείτονταν λοιπόν ό Λάζαρος πληγωμένος έξω από τήν πόρτα τού πλουσίου, ζητώντας νά χορτάσει τήν πείνα του από τά ψίχουλα πού πετούσε ό πλούσιος στά σκυλιά του ίσως. Αυτά τά σκυλιά έγλυφαν καί τίς πληγές τού Λάζαρου. Μέ λίγη φαντασία μπορούμε νά καταλάβουμε τήν τραγική κατάσταση τού ανθρώπου εκείνου.

Τό αποτέλεσμα, πού τό γεύονται όλοι οί άνθρωποι, δέν άργησε νά έλθει. Ό θάνατος τούς βρήκε καί τούς δύο.

Πέθανε ό πλούσιος και ετάφη. Πέθανε καί ό Λάζαρος, αλλά, υπό τών αγγέλων εφέρθη στόν κόλπο τού Αβραάμ. Δέν μάς λέει ό Κύριος ότι καί ό Λάζαρος ετάφη (άν καί τόν έθαψαν, ή ίσως -λόγω φτώχιας του- τόν πέταξαν στά σκουπίδια), και αυτό υποδεικνύει τήν αξία τού θανάτου τού πιστού, ότι δηλαδή απ’ ευθείας μεταφέρεται ή ψυχή του στήν Παρουσία τού Θεού, διότι, όπως προανέφερα: “Πολύτιμος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού”[Ψαλμοί, 116:15].

Από εδώ αρχίζει τώρα τό ζητούμενο σκηνικό γιά τήν απόδειξη τής ενσυνείδητης ή τής ασυνείδητης κατάστασης τής ψυχής τού ανθρώπου μετά τόν θάνατό του.

Διαβάζοντας τά παραπάνω εδάφια τής αληθινής αυτής αφήγησης τού Κυρίου, βλέπουμε τά εξής:

• Στήν ψυχή υπάρχει πλήρης συναίσθηση.
• Υπάρχει πλήρης αναγνώριση.
• Υπάρχει πλήρης ενθύμηση.
• Μπορεί καί μιλάει καί νά συνεννοείται.

 

Ό πλούσιος συναισθανόταν πού βρίσκεται:

“Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού, ενώ ήτο εν βασάνοις,
βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού”.

Αδύνατον είναι λοιπόν νά συμβαίνει κάτι τέτοιο σέ ψυχή πού… δέν έχει συνείδηση.

 

Ό πλούσιος αναγνώριζε, καί τόν Αβραάμ αλλά καί τόν Λάζαρο:

“Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον τον Λάζαρον“.

Αδύνατον είναι λοιπόν νά συμβαίνει κάτι τέτοιο σέ ψυχή πού… δέν έχει συνείδηση.

 

Ο πλούσιος μπορούσε νά θυμηθεί, καί τού θύμιζε ό Αβραάμ αυτά πού θά ευχόταν
ό πλούσιος νά μή θυμάται ποτέ, διότι η ενθύμηση αυτή θά τόν βασάνιζε στήν αιωνιότητα:

 “…είπε δε ο Αβραάμ, Τέκνον, ενθυμήθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου,
και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά, τώρα ούτος μεν παρηγορείται, συ δε βασανίζεσαι”.

Αδύνατον είναι λοιπόν νά συμβαίνει κάτι τέτοιο σέ ψυχή πού… δέν έχει συνείδηση.

 

Ο πλούσιος μπορούσε νά μιλήσει, παρακαλώντας τόν Αβραάμ νά στείλει τόν Λάζαρο
πίσω στούς ζωντανούς γιά νά σωθούν οι συγγενείς του (δίχως αποτέλεσμα φυσικά,
εφόσον κάτι τέτοιο ήταν, είναι καί θά είναι αδύνατον):

“Είπε δέ, παρακαλώ σε λοιπόν, πάτερ, να πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου,
διότι έχω πέντε αδελφούς, διά να μαρτυρήση εις αυτούς, ώστε να μη έλθωσι και αυτοί
εις τον τόπον τούτον της βασάνου”.

Αδύνατον είναι λοιπόν νά συμβαίνει κάτι τέτοιο σέ ψυχή πού… δέν έχει συνείδηση.

 

Επίσης, εκτός από τήν αληθινή περίπτωση τού πλουσίου καί τού Λαζάρου, πού βλέπουμε νά είναι σέ πλήρη συνείδηση καί κατανόηση τών όσων τούς συνέβαιναν μετά τόν θάνατό τους, έχουμε στην Αποκάλυψη τού Ιωάννου καί τίς ψυχές τών εσφαγμένων κάτω από τό Θυσιαστήριο τού Θεού, οι οποίες, έχοντας πλήρη συνείδηση, έκραζαν πρός στόν Θεό. Τά σχετικά εδάφια είναι τά εξής:

“Και ότε ήνοιξε την πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν, την οποίαν είχον.

Και έκραξαν μετά φωνής μεγάλης, λέγοντες, Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;

Και εδόθησαν εις έκαστον στολαί λευκαί, και ερρέθη προς αυτούς να αναπαυθώσιν έτι ολίγον καιρόν…” [Αποκάλυψη: ς' 9-11].

Εάν υπήρχε πλήρης ασυνειδησία, από τήν στιγμή τού θανάτου τού πιστού έως τήν ανάσταση, τότε λογικά αυτές οι ψυχές δέν έπρεπε νά αισθάνονται καί νά μιλούν. Αυτό πού βλέπουμε όμως, είναι ότι καί αισθάνονται αλλά καί μιλούν. Σέ ανάπαυση τούς έβαλε ο Θεός ντύνοντας τους μέ λευκές στολές, σέ ανάπαυση ενσυνείδητη όμως καί όχι ασυνείδητη.

Κάποιος φίλος αγαπητός, -πού υποστηρίζει τήν ασυνειδησία τής ψυχής- στήν αναφορά μου αυτή μού είπε ότι, “αυτές οι ψυχές ήταν μιά ειδική κατηγορία”. Λές καί η ασυνείδητη ή ενσυνείδητη κατάσταση τών ψυχών, δέν θά ίσχυε γιά όλους αλλά μιά μερίδα ψυχών θά εξαιρούντο από τήν κατάσταση εκείνη. Αυτό φυσικά δέν στέκει στήν λογική και κατά συνέπεια άσκοπο είναι νά επιμένουν κάποιοι στόν ισχυρισμό τους.

Οι υποστηρίζοντες τήν άποψη αυτή τής ασυνείδητης μετά θάνατον κατάσταση τής ψυχής, επικαλούνται καί κάποια εδάφια από τήν Παλαιά Διαθήκη, μέ περισσότερο αγαπημένα αυτά τού Εκκλησιαστή, όπου μιλά γιά τήν ψυχή τήν αποθνήσκουσα πού δέν γνωρίζει ουδέν. Πιστεύω ότι είναι ανάξιο λόγου νά σταθώ στήν εν λόγω αναφορά, διότι τούς διαφεύγει μάλλον ή φράση κλειδί. Τούς διαφεύγει, καθώς φαίνεται, ότι ό Εκκλησιαστής τό λέει τούτο υπογραμμίζοντας παράλληλα αυτό πού δέν θέλουν μάλλον νά δούν κάποιοι, ότι, η ψυχή πού πεθαίνει δέν έχει πράξη ούτε λογισμό, ούτε γνωρίζει οτιδήποτε τό οποίον γίνεται στήν ζωή εκείνη πού άφησε πίσω της, δηλαδή: “δέν γνωρίζει πλέον τί γίνεται υπό τόν ήλιον“.

Επόμενο είναι νά μή γνωρίζει κάτι τέτοιο ή ψυχή, εφόσον μεταφέρθηκε σέ μιά άλλη σφαίρα, σέ μιά άλλη διάσταση… βρίσκεται πλέον στήν Παρουσία τού Θεού, όπου σύμφωνα καί μέ τόν Απόστολο Παύλο, “εκεί είναι πολύ πλέον καλύτερα”.

Εάν θέλουμε νά μείνουμε σ’ αυτό, θά παρακαλέσω νά τό δούν καλύτερα οι θρησκεύοντες, οι οποίοι επικαλούνται αγίους καί αγίες γιά βοήθεια και γιά σωτηρία, κάτι μάταιο δηλαδή, διότι “οι νεκροί δέν γνωρίζουσι ουδέν… σέ ότι γίνεται υπό τόν ήλιον“.

Ο Εκκλησιαστής, τονίζει ιδιαίτερα τήν φράση αυτή, υπό τόν ήλιον δηλαδή, λές καί τό κάνει “σκόπιμα” για νά τό καταλάβουν κάποιοι, πώς, όταν αναφέρεται στό ζήτημα αυτό, μιλάει γιά οτιδήποτε γίνεται κάτω από τόν ήλιο, στήν ζωή αυτή δηλαδή, καί συγκεκριμένα, στό βιβλίο του αυτό μέτρησα τό λιγότερο 31 φορές τήν φράση “υπό τόν ήλιον“. Πόσο ακόμα θά πρέπει νά δώσει έμφαση ο Εκκλησιαστής στήν αλήθεια αυτή πού παρερμηνεύουν δυστυχώς κάποιοι Χριστιανοί; Ιδιαίτερη αδυναμία στόν Εκκλησιαστή μέ τά εν λόγω εδάφια, έχουν καί οι αυτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, γιά νά στηρίξουν τήν διδασκαλία τους περί τής πλήρους εκμηδένισης τής ψυχής.

Η αναφορά της Βίβλου γιά τόν θάνατο τού πιστού πού τόν ονομάζει ύπνο, γίνεται γιά νά δείξει τόν θάνατο ώς τόν ύπνο, πού έχει μιά ομοιότητα τού νεκρού μέ τόν κοιμώμενο άνθρωπο. Ο Κύριος εξ’  άλλου είπε στόν ληστή από τόν Σταυρό:

“Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω” [Λουκάς: κγ' 43].

Δέν τού είπε ότι θά μεταβεί σέ μιά ασυνείδητη κατάσταση έως τήν ανάσταση του.

Οι Μαθητές του Κυρίου ήξεραν καλύτερα από εμάς τί μέλει γενέσθαι μετά θάνατον, γι’ αυτό καί έλεγαν:

“θαρρούμεν δε και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον” [Β' Κορινθίους: 5' 8].

Ό Απ. Παύλος τό αντιλαμβανόταν στό έπακρο, γι’ αυτό καί έλεγε:

“Διότι στενοχωρούμαι υπό των δύο, έχων μεν την επιθυμίαν να αναχωρήσω και να είμαι με τον Χριστόν, διότι είναι πολύ πλέον καλήτερον, το να μένω όμως εν τη σαρκί είναι αναγκαιότερον διά σας” [Φιλιππησίους: α' 23-24]·

Η ιδέα ότι μετά θάνατον η ψυχή περνάει πλέον σέ κατάσταση ύπνου ή ασυνείδητης κατάστασης, είναι μιά προσφιλής διδασκαλία τών οπαδών τού Irving Edward (1792-1834) στην Αγγλία, όπου ήταν ποιμένας Εκκλησίας στήν Σκωτία και πρόδρομος τού χαρισματικού κινήματος, καθώς  καί τών Ρωσσελιστών Μαρτύρων τού Ιεχωβά στήν Αμερική.

Τέλος, για νά μή φανεί ότι στό παρόν άρθρο υπάρχει διαμάχη μεταξύ τών υποστηρικτών της ενσυνείδητης ψυχής καί τών υποστηρικτών τής ασυνείδητης μετά τόν θάνατο, θέλω μέ αγάπη νά πώ τό εξής: Θέλεις αδελφέ μου νά πιστεύεις τό πρώτο; Πίστευέ το. Θέλεις αδελφέ μου νά πιστεύεις τό δεύτερο; Κι’ εσύ πίστευέ το. Και αυτό κάποτε θά μάς τό αποκαλύψει ό Θεός.

Τό ζητούμενο όμως αγαπητοί μου είναι αυτό: Είτε σέ συνειδητή είτε σέ ασυνείδητη κατάσταση τής ψυχής έως τήν ώρα τής ανάστασης, ή ψυχή πού πεθαίνει έν Χριστώ θά βρίσκεται σίγουρα αιώνια στήν Παρουσία τού Κυρίου.

Άς εστιάσουμε λοιπόν μόνο σ’ αυτό, εάν δηλαδή θά είμαστε αιώνια κοντά Του, καί τό εάν μετά θάνατον θά  είμαστε σέ ενσυνείδητη ή ασυνείδητη κατάσταση αυτό δέν συνιστά τόν πιστό τού Κυρίου, παρά μόνον τόν άπιστο, όπου σέ ασυνείδητη κατάσταση θά υποφέρει… λιγότερο(;) (λόγω χρόνου ώσπου νά… ξυπνήσει μπαίνοντας πλέον αιώνια στά βάσανα) ενώ σέ ενσυνείδητη κατάσταση… είναι νά τόν λυπάσαι.

“Έστω ο Θεός αληθής, πάς δέ άνθρωπος ψεύστης”

Η“ασφαλής” αξίωση των ειδωλο-εικονολατρών,είναι ότι, “δέν λατρεύουνε την εικόνα αλλά την τιμούνε με την προσκύνηση”. “Δέν έχουν την εικόνα ως θεό, αλλά τιμάνε το εικονιζόμενο πρόσωπο”. Παρόμοια είναι η τακτική του σατανά, διότι: “… είπεν ο όφις προς την γυναίκα,:

“Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί” (Γένεσις: γ’ 4-5).

Όχι αυτό αλλά εκείνο… έτσι πλανά ο σατανάς και έτσι πλανώνται οι ειδωλο-εικονολάτρες στο να πιστεύουν ότι, δέν λατρεύουν την εικόνα, αλλά την… τιμούνε μόνο!!! Ο Απόστολος των εθνών Παύλος, λέει:

“φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν διά της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νούς σας, εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν“ (Β’ Κορινθίους: ια’ 3).

“…λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου… (Ρωμαίους: α’ 22-23)

Τί θέλει να μας πεί αυτό το εδάφιο της Βίβλου δια στόματος Αποστόλου Παύλου; Άλλαξαν, μας λέει, την Δόξα του Άφθαρτου Θεού εις ομοίωμα φθαρτού ανθρώπου, και πετεινών και ερπετών κ.λ.π. όπου όλα αυτά τα εκλαμβάνει ως είδωλα, είτε ανθρώπου ομοίωμα είναι είτε ζώου.

Οι ειδωλο-εικονολάτρες μας λένε ότι η απεικόνιση ανθρώπων (αγίων!) δέν απαγορεύεται στην Αγία Γραφή. Τώρα πώς ο Παύλος έπεσε σε τέτοιο “ατόπημα” να γράψει κάτι που δέν συμφέρει στους ορθόδοξους ειδωλο-εικονολάτρες μιλώντας για ομοίωμα ανθρώπου (όχι ομοίωμα Θεού) που κλέβει την Δόξα του Θεού, δέν μπορώ με το… φτωχό μυαλό μου να το καταλάβω. Για ένα όμως είμαι σίγουρος, και αυτό μου το λέει η Βίβλος, ότι δηλαδή… “Έστω ο Θεός αληθής, πάς δέ άνθρωπος ψεύστης” (Ρωμαίους : γ’ 4)

Είναι γνωστό ότι οι ειδωλο-εικονολάτρες θα προβάλουν αντίρρηση επί των παραπάνω Βιβλικών εδαφίων που απαγορεύουν την ειδωλο-εικονολατρεία, λέγοντας μας ότι, οι απαγορεύσεις αυτές κατά της λατρείας και προσκύνησης των εικόνων, αφορούν τα είδωλα των ψεύτικων θεών, αλλά και στην λατρεία που αποδίδεται σ’ αυτές τις εικόνες. Εμείς –θα μας πούνε- δέν λατρεύουμε τις εικόνες αλλά τις προσκυνούμε μόνο και τις τιμούμε.

Απαντώ ότι, πουθενά στην Βίβλο δέν γίνεται διάκριση μεταξύ λατρευτικής και τιμητικής προσκυνήσεως, διότι αυτή η διάκριση είναι εφεύρημα της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου γενομένης εξ’ ολοκλήρου από ειδωλο-εικονολάτρες.

WATCHTOWER –

«ΣΚΟΠΙΑ» –

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

 

Μία Θρησκευτικο-φυλλαδική Οργάνωση,
που εδρεύει στο 117 Adams st. Brooklyn, N.Y., U.S.A

Η ΠΛΗΓΗ ΤΩΝ ΑΚΡΙΔΩΝ

Στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, θ’1-11, διαβάζουμε για την πληγή των ακρίδων
που καταστρέφουν την βλάστηση και βασανίζουν τον άνθρωπο για πέντε μήνες.
Οι ακρίδες αυτές βγήκαν από την άβυσσο με σκοπό την καταστροφή.
Είχαν βασιλιά τον άγγελο της αβύσσου που Εβραϊκά ονομάζεται Αβαδδών
και στα Ελληνικά Απολλύων και σημαίνει καταστροφέας.
Αυτές οι ακρίδες είναι πονηρά πνεύματα με αρχηγό τους έναν άγγελο του σκότους.
Στην «Σκοπιά» 15 Οκτ. 1979 διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά:

«Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επήλθαν στον χριστιανικό κόσμο σαν μια
πληγή ακρίδων».

Αποκαλυπτικό το άρθρο αυτό για την αποστολή της οργάνωσης
των Μ.Ι. Στο άρθρο αυτό παρουσιάζονται σαν φρικτές ακρίδες που βγήκαν
από την άβυσσο, και σημειώνουν εκεί την προφητεία του Ιωήλ: Β’ 2-3.
Έτσι φαίνεται η σκοτεινή αβυσσαλέα προέλευση της οργάνωσης.
Βγήκαν από την άβυσσο ως ακρίδες για να καταστρέψουν.
Η «Σκοπιά» αποκαλύπτει ότι:

«Μπρός από το στράτευμα -των Μαρτύρων- πύρ κατατρώγει,
φλόγα κατακαίει πίσω τους. Η γή είναι σαν τον παράδεισο της Εδέμ
μπροστά τους και πίσω τους πεδιάδα αφανισμένη».

Για το κεντρί σαν του σκορπιού που είναι στην ουρά των ακρίδων,
λένε ότι είναι το μήνυμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά,
ενώ ο Αβαδδών ή ο Απολλύων (που είναι ο σατανάς),
οι Μάρτυρες υποστηρίζουν ότι είναι ο ίδιος ο Χριστός.

 

Joseph Franklin Rutherford
(Ιωσήφ Ράδερφορντ)
2ος πρόεδρος της εταιρίας “Σκοπιά”

 

Ο Ράδερφορντ, ενώ οι πολίτες πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα,
              απολάμβανε την χλιδή στην Βίλλα Beth Sarim, στο San Diego

 

BETH SARIM. Η βίλλα στό SAN DIEGO.

 

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η λατρεία στον Ιησού Χριστό ενοχλεί τους
«Μάρτυρες του Ιεχωβά». Επικαλούνται –ψευδώς- τον Απ. Παύλο
για την αλλοίωση αυτή του ονόματος του Πατέρα Θεού, όμως ο Παύλος λέει:

«Διότι απεφάσισα να μη εξεύρω μεταξύ σας άλλο τι ειμή
Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον» (Α’ Κορινθ: β’ 2).

Ο ίδιος ο Ιησούς εξάλλου, δίνει ίσα τιμή στον εαυτό Του με τον Πατέρα:

«…διά να τιμώσι πάντες τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα.
Ο μη τιμών τον Υιόν δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν» (Ιωάννης: ε’ 23).

Σύμφωνα λοιπόν και μ’ αυτό το κείμενό τους, μας λένε εμμέσως πλην σαφώς,
ότι, ο Θεός κάνει λάθη και μετά τα διορθώνει με «νέο φως»
που δίνει στην οργάνωση της «Σκοπιάς», κάνοντας… αλλαγές(!!!)
στο πιστεύω τους και προτρέποντας τα «πρόβατα» τους
να μη αντιστέκονται στις αλλαγές αυτές. Για να έχουν οι «κεφαλές» της «Σκοπιάς»
πάντα το «πάνω χέρι»

Στην ίδια σελίδα γράφουν και το εξής:

«Έχομε ανάγκη τον Λόγο του Θεού, και της Οργανώσεως του».

Να λοιπόν και Θεόπνευστη η Οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά».
Ισότιμη με τον Λόγο του Θεού!!! Σε άλλο σημείο γράφουν:

«Ναι, πόσο ευγνώμονες είμαστε που έχουμε ακριβή γνώση
για τον Ιεχωβά και τον Γιό του»(«Σκοπιά», 15 Δεκ. 1990, σελ. 25),

και εύλογα ερωτούμε, πώς έχουν ακριβή γνώση εφόσον κάθε τόσο αλλάζουν
το πιστεύω τους και… την «γνώση» τους;;;

 

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Η νέα Γραφή τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά.

 

 

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΣΥΜΦΩΝΗ
ΜΕ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΗΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ»

Η «Σκοπιά» εξέδωσε μια δική της μετάφραση της Αγίας Γραφής και την ονόμασε:
 «ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ». 
Για την έγκρισή της επικαλέστηκαν Λόγιους της Ελληνικής Γλώσσας
και ένας από αυτούς ήταν και ο Δρ. Μάντι.
Ο ίδιος όμως είχε άγνοια των πραγμάτων
και όταν ενημερώθηκε και διάβασε το βιβλίο δήλωσε τα εξής:

«Πρώτη φορά συναντώ μια μετάφραση της Καινής Διαθήκης
τόσο αποπροσανατολιστική. Έχουν αλλάξει άρδην πολλές λέξεις
από το αυθεντικό κείμενο και απορρίπτουν την Θεότητα του
Ιησού Χριστού.
Την απορρίπτω λοιπόν».

 

Η ΑΝΗΘΙΚΗ… ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ»

Η οργάνωση καυχάται για την σπάνια ηθική στην οικογενειακή τους κατάσταση.
Η αλήθεια όμως εφόσον είδε το φως της δημοσιότητας ανάγκασε την Οργάνωση
να παραδεχτεί ότι,

«ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ,
ΚΑΙ ΕΞΕΧΟΝΤΑ ΜΕΛΗ ΜΑΣ ΥΠΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ,
ΟΠΩΣ ΟΜΟΦΥΛΛΟΦΙΛΙΑ, ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ, ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΣΥΖΗΓΩΝ” κ.λ.π.

Από τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα στην οργάνωση, οι οπαδοί τους άρχισαν πλέον
να αραιώνουν.
Η «Σκοπιά» υπολόγισε τότε ψυχρά και προσδιόρισε μια νέα χρονολογία
του τέλους.
Ήταν το περιβόητο έτος του 1975.
Θα κέρδιζαν πολλούς από φόβο και θα έχαναν λίγους από το ψέμα τους.
Έτσι και έγινε.
Τώρα όμως, οι «εκλεκτοί» της οργάνωσης αρνούνται
ότι προσδιόρισαν την χρονολογία αυτή.

 

ΟΙ ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΤΩΝ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΩΝ ΤΗΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ»

1799, 1874, 1914, 1915, 1918, 1925, 1975.

Δηλαδή, ρίξε μια ζαριά καλή και ίσως πέσουν… οι εξάρες.
 

Η απορία μου είναι η εξής: Αυτοί, πότε θα ξυπνήσουν;

Τι υποκρισία, βλασφημία και υπερηφάνεια που υπάρχει στους
Μάρτυρες του Ιεχωβά!!! Άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ,
ο Ιακώβ, ο Μωυσής, ο Δαβίδ και τόσοι άλλοι, ακόμα και αυτός ο Ιωάννης ο Βαπτιστής
δεν είναι για τον Ουρανό –όπως λένε στην «Σκοπιά»-
ενώ για τον Ουρανό είναι ο Ρώσσελ, ο Ράδερφορντ,
και τόσοι άλλοι ψευδοπροφήτες Ιεχωβίτες με τις τόσες πλάνες,
απάτες και τερατώδη ψεύδη που έχουν.

Charles Taze Russell
(Κάρλ Ρώσσελ)

 

Η Μασονική “Πυραμίδα” στον τάφο του
Charles Taze Russell

 

Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Ο ιδρυτής της οργάνωσης των “Μαρτύρων του Ιεχωβά” 
ήταν ο CharlesTaze Russell (Κάρλ Ρώσσελ).

Κύριο μέλημα του ήταν να κηρύττει για το τέλος του κόσμου και δανειζόμενος
τις «προφητείες» του Αντβεντιστή Μπόρμπουρ υποστήριζε ότι,
το έτος 1799ήταν η αρχή του τέλους της ανθρωπότητας,
ότι το 1874 ο Χριστός ήρθε αόρατος στη γή
και το έτος 1914 θα ερχόταν το τέλος του κόσμου.
Το τέλος «ήλθε» δύο χρόνια αργότερα, αλλά μόνο για τον ψευδοπροφήτη Ρώσσελ.
Το1916 ο Ρώσσελ πέθανε και τον τάφο του τον σκεπάζει μια μεγάλη
Μασονική τριγωνική πυραμίδα όπου θυμίζει τις ψευδοπροφητείες του.

Η Οργάνωση της «Σκοπιάς» μετά τον θάνατο του ιδρυτή της αναγκάστηκε να
αναπροσαρμόσει τις ημερομηνίες του… τέλους.
Έτσι, το 1914 το έκαναν 1915και αργότερα 1918.
Το τέλος ήταν κάπου κοντά…

 

Πρόεδρος της εταιρίας, μετά τον Ρώσσελ, ανέλαβε ένας πρώην δικαστής ονόματι 
Joseph Franklin Rutherford (Ιωσήφ Ράδερφορντ).

Ως πρώην δικαστής, ο 2^ος πρόεδρος της «Σκοπιάς» ήταν πολύ αυταρχικός.
Αποχωρίστηκε από τον Ρώσσελ και τους οπαδούς του που λεγόντουσαν
Ρωσσελιστές, αργότερα Χιλιαστές και μετά Σπουδαστές της Γραφής,
και το έτος 1931 ονόμασε τους δικούς του οπαδούς «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ».
Τελευταία άλλαξαν και πάλι την επωνυμία τους και αυτοαποκαλούνται
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ(!) ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ».

 

Το έτος 1925 όμως πέρασε, δίχως και πάλι να συμβεί κάτι από τις συνήθεις
ψευδοπροφητείες της “Σκοπιάς”.
Η Οργάνωση, το 1948 πούλησε κρυφά την βίλλα Μπέθ Σαρίμ.
Ρωτήστε πόσοι από τους σημερινούς «Μάρτυρες του Ιεχωβά»
γνωρίζουν την Μπέθ Σαρίμ;

Πρίν όμως την “προφητεία” του Ρώσσελ για το έτος 1914,
“προφήτευσαν” ότι ο καιρός της θλίψεως θα άρχιζε το έτος 1874,
και καθώς δείχνουν τα πράγματα έπεσαν έξω 
-ως γνήσιοι ψευδοπροφήτες- και στις δύο περιπτώσεις.


Ο μασόνος και ψευδοπροφήτης Ρώσσελ (C.T. RUSSELL) ιδρυτής της οργάνωσης,
για να φθάσει στις παραπάνω ημερομηνίες βασίστηκε στις μυστικές τέχνες
της Πυραμιδολογίας και στήριξε την… “θεολογία” του στην “Μεγάλη Πυραμίδα” 
την οποία επίστευε ότι ήταν “ο Πέτρινος Προφήτης και Μάρτυρας του Θεού”.
Σε τέτοιες όμως μετρήσεις επίστευαν και άλλοι,
θεωρώντας ότι το σχήμα και οι διαστάσεις της Μεγάλης Πυραμίδας
κατέχουν θείες και προφητικές αποκαλύψεις,
όπου μεταξύ αυτών ήταν και ο μαθηματικόςJohn Taylor 
καθώς και ο αστρονόμος Charles Piazza Smyth,
όπως μας αναφέρει η 
“Εγκυκλοπαίδεια του Μυστικισμού και της Παραψυχολογίας”, 
ενώ την αναφορά για τον Ρώσσελ και την Πυραμιδολογία του την διαβάζουμε
στο “JW RESEARCH JOURNAL” Vol.2, No 3,4, SUMMER/FALL, 1995, page 35.
Η παραπάνω Εγκυκλοπαίδεια μας αναφέρει ότι ο Ρώσσελ βάσιζε την
“προφητεία” του για την δεύτερη έλευση του Χριστού στους υπολογισμούς
του αστρονόμου Smyth (Encyclopedia of Occultism and Parapsychology,
3thirt edition, pages 1107-8).


Οι ίδιοι τους παραδέχονται ότι μετρώντας την εν λόγω Πυραμίδα
κατέληξαν στο έτος 1874 μ.Χ.
εφόσον η απόσταση από την“Είσοδο του Διαδρόμου” της Πυραμίδας,
έως την “Είσοδο του Πηγαδιού” είναι 3.416 ίντσες.
Από τις 3.416 ίντσες -οι οποίες μας λένε ότι είναι 3.416 χρόνια,
αφαιρούν το έτος1542 π.Χ. που το “προφήτευσαν” από άλλες μετρήσεις,
και το αποτέλεσμα αυτής της αφαιρέσεως είναι το εξής, δηλαδή
3.416 – 1.542 = 1874, όπου και έδειξε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά
ότι η αρχή των προβλημάτων για την παγκόσμια θλίψη
πρίν την έλευση του Ιησού Χριστού θα ήταν τοέτος 1874 μ.Χ.
Όλα αυτά τα υποστήριζαν στο βιβλίο τους “Thy Kingdom Come” 
[ΕΛΘΕΤΩ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΥ] και στην σελίδα 342

Βλέποντας όμως ότι το έτος εκείνο ήλθε και πέρασε όπως όλα τ’ άλλα
δίχως να συμβεί αυτό που… “προφήτευσαν”, στην επόμενη έκδοση του
παραπάνω βιβλίου τους, στο έτος 1905 και στην ίδια σελίδα,
οι ίντσες της απόστασης από την “Είσοδο του Διαδρόμου” 
έως την “Είσοδο του Πηγαδιού” από 3.416 που έως και το έτος 1904 
έγραφαν πως ήταν, “ξεχείλωσαν” ξαφνικά και έγιναν -ώ! του θαύματος- 
3.457 ίντσες, και έτσι οι Μάρτυρες του… σατανά
μετατόπισαν την αρχή των προβλημάτων και της παγκοσμίου θλίψεως
από το έτος 1874 μ.Χ. στο έτος 1914 μ.Χ.

 

Ο ΨΕΥΔΟΕΙΡΗΝΙΣΜΟΣ

Φαινομενικά οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» κόπτονται για την ειρήνη.
Αρνούνται να πιάσουν όπλο, δεν πάνε στον πόλεμο, είναι ευγενικοί, κ.λ.π.

Η αλήθεια όμως είναι άλλη.

Στο περιοδικό τους «ΞΥΠΝΑ» 22 Μαΐου 1984,
η μετοχική εταιρία του Μπρούκλιν παρακινεί τους Έλληνες Χιλιαστές
να μη ενισχύουν ειρηνιστικά κινήματα για την αποφυγή του πυρηνικού πολέμου,

διότι αυτό δεν το θέλει ο Ιεχωβά.

 

ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

«Ρίψατε αυτήν κάτω… αφήσατέ την να καταπατηθεί»

«Πατάξατε αυτούς, μηδείς ας μη εξέλθει»

«Φονεύσατε τους λάτρεις του διαβόλου» 

κ.α. («Σκοπιά» 1979, σελίδα 196).

Η οργάνωση για άλλη μια φορά ντροπιάστηκε από τα ψεύδη της,
και για να αποκαταστήσει το όνομα της δίδασκε ότι
το έτος 1919 ο Χριστός ήλθε πάλι στη γή αόρατος
και χρειαζόταν μια οργάνωση για να κηρύξει την Βασιλεία Του.
Εξέτασε όλες τις Χριστιανικές Θρησκείες
και αφού είδε πως όλες ήταν όργανα του σατανά,
διάλεξε την «Σκοπιά» για κήρυκα της βασιλείας Του.

 

ΤΙ  ΝΑ  ΠΕΙ  ΚΑΝΕΙΣ ,

ΕΔΩ  Η  ΕΠΙΣΤΗΜΗ 

ΣΗΚΩΝΕΙ  ΤΑ  ΧΕΡΙΑ  ΨΗΛΑ.
 

 

Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ… «ΤΑΠΕΙΝΩΝ»

Η πλάνη του ιδρυτή της «Σκοπιάς» Κάρλ Ρώσσελ,
φτάνει έως την ασέβεια κατά της Αγίας Γραφής.
Ο ίδιος, για την εργασία του «ΓΡΑΦΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ» 
στην «Σκοπιά» 15 Σεπτ. 1910, σελ. 298 (Αγγλική έκδοση),
γράφει ότι οι τόμοι του είναι: «Γραφή τακτοποιημένη σε θέματα» 
και αν κανείς διαβάσει τις «ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ»του,
δεν χρειάζεται να διαβάσει την Αγία Γραφή,
διότι όποιος μελετά τους τόμους του βρίσκεται στο φως,
ενώ όταν κάποιος μελετά την Αγία Γραφή μόνο,
δίχως τους τόμους του, βρίσκεται στο σκοτάδι».

Τέτοιος λοιπόν εγωϊσμός ούτε στον Σίμωνα τον μάγο δεν υπήρχε (Πράξεις: η’ 9-25).
 

Ρέυμον Φράνς
 πρώην Μάρτυρας του Ιεχωβά
για 40 και πλέον χρόνια,
και επί 14 χρόνια μέλος του 
«Κυβερνώντος Σώματος»
 ( μια δικαστική τάξη που δικάζει «άτακτες»
υποθέσεις των μελών της και επιβάλει ποινές )

  Η «Σκοπιά» στις αποφάσεις της

σπάνια συμβουλευόταν την Αγία Γραφή,

Εύλογα διερωτάται κάποιος:

Η Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά

είναι Θεϊκή ή μήπως σατανική;




Ο Θεός όμως,

 ανάλογα με τα κίνητρα κάθε καρδιάς,

δίδει -δια του Αγίου Πνεύματος-

και την ανάλογη γνώση και σοφία. 

Ας το πιστέψουμε αυτό.